Historia Łańcuta sięga wczesnego średniowiecza roku 1349 i związana jest z królem Kazimierzem Wielkim.
Obecny Zamek wzniesiony z inicjatywy Stanisława Lubomirskiego w latach 1629 - 1642. Powstała rezydencja składająca się z budynku mieszkalnego z wieżami w narożach otoczonego fortyfikacjami bastionowymi.
W 2 poł. XVIII w. ówczesna właścicielka Łańcuta Izabella z Czartoryskich Lubomirska przekształciła fortecę w zespół pałacowo - parkowy. W Łańcucie pracowało wówczas wielu wybitnych artystów m.in. Szymon Bogumił Zug, Jan Christian Kamsetzer, Christian Piotr Aigner, Fryderyk Bauman i Vincenzo Brenna.
W 1816 r. po śmierci księżnej Lubomirskiej, cała posiadłość stała się własnością jej wnuka Alfreda I Potockiego, a jego syn Alfred II Józef był ściśle związany z dworem habsburskim. W Łańcucie bywał rzadko, toteż Zamek i park został zaniedbany.
Następnie zamek przejął Roman Potocki, który wraz z żoną Elżbietą z Radziwiłłów zadbał o jego wygląd.
W latach 1889 - 1911 przeprowadzono generalna przebudowę Zamku: zbudowano instalację wodociągową i kanalizację oraz elektryczną. Natomiast elewację przekształcono na styl neobaroku francuskiego. Budową kierował Armand Beauque - francuski architekt i Albert Pio - włoski rysownik.
W 1890 r. rozpoczęto odnawianie parku trwające czternaście lat. Został on dwukrotnie powiększony i otoczony ogrodzeniem. Wzdłuż wschodnie elewacji Zamku założono Ogród Włoski, a od strony południowej Oranżerii urządzono Ogród Różany.
Po tak gruntownej przebudowie i modernizacji, łańcucki zespół pałacowo - parkowy stał się jedną z najbardziej pięknych i luksusowych rezydencji w Europie kontynentalnej.
Od 1915 r. kolejnym rządzącym w Łańcucie był Alfred III Potocki. W latach dwudziestych XX w. przeprowadzono w Zamku modernizację centralnego ogrzewania a w pomieszczeniach podziemi urządzono Łaźnię. W 1944 r. Potocki musiał opuścić Łańcut. Osiadł na emigracji w Szwajcarii gdzie zmarł w 1958 r.
Zdjęcia: Kinga Podróże i Życie
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz